Vrijdag, de dertiende. Het was een zwoele - alweer - maar deze keer ook een woelige nacht. De ventilateur boven mijn bed piept en kraakt en volgens mij draait er vroeg of laat een schroef van af. Ik heb geen zin om gespiest worden. Mijn betonnen bed naar de andere kant sleuren is een optie, maar dan ook weer niet. Ik wil er geen hernia aan overhouden. Met mijn halve slaapkop grijp ik naar de stekker en zie nog net dat een deel van de bedrading gevaarlijk bloot ligt. Ik durf niet. Mijn nieuwe werkdag begint dus vroeger dan verwacht met - als het even kan - het lezen van de (digitale) krant. Ik moet ervan profiteren nu het WIFI-signaal nog vers en sterk is. Allerhande onheilspellende berichten stromen binnen. Berichten, beginnend met LIVE ! of UPDATE ! BREAKING NEWS ! zelfs. Allemaal met overduidelijke hoofdletter. Ik weet niet wat me overkomt of wat eerst te lezen. 'Fake news', denk ik heel even. Hoop ik, wellicht. Maar verschillende bronnen bevestigen mekaars verhalen. Op de GSM méér van dat: BE-alert, Beernem-Alert, ... Wa's me da allemaal, zeg? Als manier om wakker te worden kan dit wel tellen...

Een kleine bezinkingsperiode later:
Ho seg. Dat ik dat nu allemaal moet missen... het leven in België in tijden van "C"... (Ik mag zó hopen dat ik geen spijt krijg van deze woorden. Ik ben hier tenslotte ook nog niet weg, en thuis al helemaal niet...). Maar zeg eens: kunnen jullie je dagen zo wat vullen nu gans jullie sociale leven sjiekeplat ligt? (@ jezus: de pilateslessen zijn tot nader order gecancelled. Je secretaresse houdt het wat op afstand voor je bij). Kan ik iets doen om het wat draaglijker te maken? Een foto van de binnenkant van een restaurant? Van een overvol café? Een school misschien? Moet ik iets meebrengen? WC-papier? Hamsters? Laat gerust weten. Kleine moeite. Als het een troost mag wezen: hier is het ook niet altijd of allemaal rozengeur en maneschijn. Maar zonneschijn... dat dan weer wel. En heet. Bloedheet. Om maar te zeggen: 't is ook entwa om elke avond van de 'werkdag' thuis te komen, volledig plakkerig en bezweet. Totaal uitgedroogd en gedehydrateerd. Ook al is dat twee keer hetzelfde. Onder een laagje stof dat ge er nota bene nog met een kouwe douche moet zien af te weken (en dan nóg zegt m'n vel: "pschtt", gelijk nen beefsteak dat op de BBQ wordt gesmeten).
Enfin. Ik probeer het gesprek maar wat op gang te houden...

Ik doe nog heel even verder. Vanuit mijn hangmat op mijn nieuw vakantieoord . Zitten gaat nl. nog wat moeilijk, na 2 dagen op de fiets en 1 in een kayak. Nog steeds idealer dan tjolen langs de straten in schaduwloze en windstille omstandigheden. Mijn favoriete bezigheid nochtans. Maar goed. We zijn intussen al 2 etappes verder sedert de vorige editie. Pakse, was voor mij maar één overnachting waard. Ik moet keuzes beginnen maken. Momenteel dus in het bijna-uiterste zuiden van het land : Don Det. Een paradijs voor backpackers. Nog méér tjoolders dus. Één van de "4000-islands" ook. Ik heb ze nog niet allemaal geteld, maar vermoedelijk is de afrondingsregel hier ook wel toegepast.

Zo. Tenslotte nog een wist-je-datje : het C-virus is niet via de computer overdraagbaar. Noch via smartphone of tablet. 't Is allemaal maar een weten.

En voor zij die het aanbelangt : zorg goed voor ons ma. Nu nog nét dat tikkeltje méér. En tenslotte: zorg goed voor mekaar.

San