Zondag, 29 maart.D-day. Samen met een Duitse backpackster, mekaars steun en toeverlaat de voorbije dagen, hijsen we ons voor een – hopelijk – laatste keer in een tuk-tuk richting luchthaven. Miss Germany is alvast zeker van haar plaatsje op het vliegtuig. Ik moet nog even bang afwachten of er nog een kruimeltje te rapen valt voor mij. Zes uur afwachten is het geworden. Afwachten tussen hoopgevende en tegenstrijdige berichten, van ‘niet iedere Belg zal meekunnen’, tot ‘we zullen er alles aan doen dat iedereen wél meekan’… Slechts 34 van de hebben uiteindelijk de weg naar de luchthaven op tijd gevonden. Jammer voor die 47 verstekelingen, maar een vreugdedansje kon toen echt niet langer uitblijven.De eerste keer in drie weken tijd ook dat ik Nederlands kon spreken, West-Vlaams zelfs. We klampen ons aan mekaar vast in deze onzekere tijdenen wijken geen duimbreed meer van mekaars zijde in dit laatstetraject huiswaarts. De boarding pass ,hebben we nét niet uit de handen van de check-in-dame gerukt. Want dat was onze enige : een boarding pass bemachtigen.Toen kon niets meer fout lopen. De halve liter Cambodjaans bier– in afwachting van de vlucht – heeft zelden zo goed gesmaakt. En nu toch maar een berichtje sturen naar het thuisfront.Ja toch?

Maandag, 30maart. In plaats vanachter mijn CM-bureau sta ik in de luchthaven van Frankfurt. Het is hier bijtend koud, en we zijn er nauwelijks op gekleed. Nog 1 laatste hinderpaal : vanuit Duitsland naar België geraken. Met de trein. Het bleek uiteindelijk niet echt een hinderpaal te zijn. De eerste harde confrontatie ook wel met de lockdown-maatregelen in België. We geloven onze ogen niet als we door het vensterglas van een vrijwel lege trein naarbuiten staren en delege straten zien.. Waar is iedereen in godsnaam? In de statie van Brugge hetzelfde verhaal. Mag ik hier wel lopen ? Gaan die flikken mij tegenhouden? Waarom kijken ze zo raar? In Beernem : niet veel anders. Te voet naar de mama, want geen bus te bespeuren. Ik kan de straten oversteken met mijn ogen toe. Geen mens op straat. Ik ben precies in oorlogsgebied aangekomen. Maar bij de mama dan weer alles peis en vree. Vanop de nodige afstand weliswaar. Nu nog steeds. En nog wel voor even.

Volgend jaar een nieuwe poging? Ik hoop het zo erg.Maar eerst2 weken in verplichte quarantaine. Dat kan er ook nog wel bij.Vanzijneigensda.

San