Zondag 8 maart. Brugge. Nog steeds. Maar wellicht niet meer voor lang. Internationale Vrouwendag ook. Tot u spreekt dan ook een vrouw met een missie. En die missie is : zo snel als mogelijk in de luchthaven geraken vooraleer ze de deuren voor mijn neus toepoefen en heel België in quarantaine wordt gezet. Maar eerst nog met pak en zak door de architecturale opgravingen aan de Katelijnepoort zien te ploeteren. Met mijn fonkelnieuwe sneakers aan. Voor heel even toch. Ik zie er weer proper uit. Just van mijn rijstplantage ontsnapt, zou je haast denken. Door weer en wind. En dit terwijl de eerste brave huisvaders nog half-slapend staan aan te schuiven bij hun favoriete bakker. Ook mannen met een missie. Of met een vrouw. Die om halfacht op zondagmorgen persé een pistoleeke wil. Enfin. Geen tijd om te lanterfanten. De trein op en weg d'ermee. Want de trein is altijd een beetje reizen. En dat is toch wel mijn hoofddoel voor vandaag.
Thuis toch maar snel nog eens in mijn alaambak gegrabbeld. Op zoek naar een mondmaskertje. Of toch iets dat er moet voor doorgaan. ’t Is er eentje van apotheek Gamma geworden. Want het zal je maar overkomen dat je op je reisbestemming schijf- of schilderwerken moet uitvoeren en je daar niet op bent voorzien…
Verder in de luchthaven ook nog een handvol doehetzelvers gespot. Maar voor de rest weinig of niets aan de hand. Het is dezelfde gezellige drukte als voorheen. Me happy. Zelfs mijn vlucht is al ruim op voorhand aangekondigd. Op tijd en al. Ik ben een nóg gelukkiger mens.

We kunnen er dus aan beginnen, aan de jaarlijkse uitputtingsslag op 10 kilometer hoogte. Een luxeprobleem eigenlijk. Ik mag niet klagen. Eerst richting Bangkok, de thuishaven van Thai Airways. En na een paar uur in transit, een moderne vorm van quarantaine eigenlijk, richting eindbestemming, zijnde: Vientiane, hoofdstad van Laos. Voor de zekerheid in de vlieger toch maar een Dafalganneke geslikt. Op algemeen advies. Met een restje Thaise wijn - veredeld druivesap eigenlijk - bij gebrek aan iets anders. Alsof ik koorts zou hebben. Er hangen net geen ijspegels aan mijn wenkbrauwen en lippen. Maar we spelen het spelletje mee. Want daar zijn ze dan – ’t heeft nog lang geduurd - de gezondheidsinspecteurs-van-dienst. Met hun pulle desinfecterende handgel en hun koortsscanmachine. Tot twee maal toe. Ik onderga mijn lot zonder morren. Mijn stofmasker haal ik voorlopig nog niet van onder het stof. Ook al ben ik hier zoetjesaan de enige vreemde eend in de bijt. Maar misschien ook wel de enige die binnenkort met geen flaporen gaat rondlopen. Bezorgde mensen, die Aziaten. Het lijkt precies een bijzondere reis te zullen worden…

Nog 1 hindernis te gaan: de visum-rompslomp. Conclusie: ik mag het land alvast binnen. Voor 30 dagen althans. Er weer uit zien te geraken, dat zijn zorgen voor later.
Ook geen plaatselijke ijsvorming meer bij het verlaten van de luchthaven. 't Is hier volgens mij 'duust' graden. Mogelijks nog méér. Beernemse legende 'Carolus-van-achter-de-vaart' zou hier in geen geval steenrijk worden. En ik ben precies ook wel wat overdressed. Subiet daar eens een mouw aan passen. Of iets mouwloos eerder. Ik ben – alweer – een gelukkig mens. Voor de zoveelste keer in amper een paar uur tijd. Áls of wanneer dit de komende weken zou verkeren, daar heeft voorlopig enkel Bredero een antwoord op. Zei ze dan weer heel lyrisch. Van uren in de lucht te hangen begint een mens blijkbaar spontaan te zweven.

Et vwala. U bent weer helemaal op de hoogte. Mijn eerste stadswandeling in mijn nieuwe verblijfplaats zit er intussen ook op. Stadsslaapwandeling eigenlijk. Morgen tweede zit onder meer uitgeslapen omstandigheden.

Tot blogs!

San