Ik was het precies alweer vergeten, of gewoon verdrongen wellicht, maar in Azië slaapt men op stenen: een betonnen matras en keien hoofdkussen. Een beetje zoals in het stenen tijdperk dus, alleen zoveel eeuwen later. Maar alles beter dan het Ijstijdperk. Dat dan weer wel. Na een paar uur verdwijnen de afdrukken van de ressorts op lijf en leden 's morgens uiteindelijk wel vanzelf. Wat ik precies ook vergeten was, is het verkeersreglement voor voetgangers. Er is nochtans niet veel te onthouden, wegens geen reglement. Zebrapaden, die zijn er dan weer wel. En verkeerslichten aan de overkant van de straat. Die ook. Alleen fase 3 van de werken ontbreekt nog: de prise erin steken. De grote ren-je-rot-show dus, als je de overkant wil bereiken. Al is Vientiane, alhoewel hoofdstad van Laos, eerder een groot dorp. Niet de mega-metropool zoals je van andere hoofdsteden zou verwachten. Allesbehalve hectisch of razenddruk dus. De kans dat je door 10 bussen of camions gelijktijdig wordt platgereden is hier dan ook bijzonder klein. Behálve als je in de vroege morgen een bus moet zien te halen in een busstation ver buiten de stad. Dán wordt alles boven gehaald dat 2, 4 of liefst nog méér wielen heeft. Solidariteit alom dus.

Het was nochtans vroeg dag. Net 6u gepasseerd. En donker. Dat ook nog. De laatste luidruchtige feestvierders zwalpten nog naar huis. De laatste slok Beerlao - het nationale pintje - nog snel door hun keel jagend. Moeten die mensen eigenlijk allemaal niet gaan werken, denk ik dan? ?
Enfin. Mijn tuk-tuk stond al braafjes op de hoek van de straat op me te wachten. Met chauffeur en al. Die laatste met een smile zoals enkel Aziaten die kunnen hebben. Toch voor even nog. Want al snel zou de tuk-tuk eerder een tuf-tuf worden. "Problem with wheel, Mylady"... Ik knik heel compassieus en begripvol... Ik herken écht wel het oranje flikkerlampje van de benzinetank, mijn beste vriend... En wou nog even naar mijn blonde haren wijzen. Toen ik nog net op tijd dacht : die mens zal toch langs geen kanten begrijpen wat hiervan de bedoeling is. Hier lopen enkel maar donkere coupes rond. Maar hoe zouden ze domme-blondjes-moppen hier dan eigenlijk noemen? Als iemand dat nu eens voor me zou kunnen uitzoeken? Dan kunnen we met z'n allen weer verder met ons leven.

Plan B, de broer, werd in allerijl opgetrommeld. Of daar ging ik gewoon van uit. Hier lijkt iedereen nu eenmaal broer en zus van mekaar. Met stoere brommer en extra bidon nafte. Je weet wel: voor het kapotte wiel... En terwijl broer A aan het 'repareren' sloeg, werd een veel te grote helm op mijn kop geplant, gevolgd door de 3 magische woorden: "Me. You. Busstation". "You. Me. Deal", dacht ik dan weer. Want de tijd stond niet stil. En het verkeer, dat steeds meer en meer. In één rechte lijn richting busstation, dat moest het worden. Uiteindelijk werd het slalommend tussen het stilstaande verkeer. Eerder een kromme lijn dus. Da's dan weer het voordeel van een brommer. Had ik maar eerder aan dit vervoersmiddel gedacht. Maar ik ben nog nieuw in dit land. Ik leer nog bij. Elke dag een beetje meer.
Netjes voor de deur van het busstation afgeleverd. Netjes op tijd ook. Ook al is "tijd" en "op tijd" hier een bijzonder rekzaam begrip. De platte haren weer wat in z'n plooi gestreken. Tevergeefs. En fris als een hoentje klaar om de slaapverwekkende busrit naar mijn volgende (intussen: huidige) bestemming, Savannakhet, aan te vatten. De vermoedelijk en hopelijk langste busrit van deze reis. Dat hebben we dan ook weer gehad. Negen-en-een-half-uur werd over de 469 kilometer gedaan. Naar Aziatische normen: niet slecht 'geboerd'. Deels te wijten aan de lamentabele staat van de wegen en deels aan de chauffeur die elke 5 minuten een plas- rook- of eetpauze van 15 minuten leek te nemen. Ik weet het : mathematisch kan dit niet. Maar één plus één is ook niet altijd twee. Googel dat maar eens na.

En hoe is 't met jullie? Krijgen jullie iedere morgen nog steeds een nieuw optelsommetje en cijfermateriaal voorgeschoteld?

San