Woensdag, 18 maart. Grote dag : ik mag op buitenlandse reis vandaag. Mijn doel: Laos inruilen voor Cambodja. Een beetje op schoolreis dus, maar voor grote mensen dan. Met de nodige kriebels in de buik. Want aan zo'n grenspost blijft het toch altijd wat spannend. Zeker nu, want “COVID-19” is zowat de meest uitgesproken term onder de backpackers. Allerhande onheilspellende verhalen doenhier al dagenlangde ronde : gesloten landsgrenzen, geannuleerde vluchten,dreigendelockdown, …Met vijf verschillende nationaliteiten wagen we onste voetaan de grote oversteek. Het angstzweet breekt ons haast uit. Het is nu echt wel niet de moment om een koortsaanval te krijgen... Enkel de 2 Fransen worden teruggefloten. Zij zijn niet langer welkom in Cambodja. Ik heb méér geluk. De Belgen blijven nog onder de radar, zo blijkt. Geen koorts ook. Groen licht zowaar. Ik vlucht naar buiten, zonder omkijken, vooraleer ze zich bedenken.Pfieww... ?Welgeteld 30 dagen mag ik hier mijn tentje opslaan, vooraleer ik het land - officieel - uitgebonjourd word.Maar alsik mijn mailboxmet dringende oproepen vanBuitenlandse Zakenen de Belgische Ambassade moet geloven,keer ik liever nog gisteren dan vandaag naar huis. Bende spelbrekers. Voor zover dus mijn vreugdedansje. En voor zover ook de theorie. Begin dat hier maar ne keer in de praktijk te regelen...

Eerlijk? De goesting is er meer dan ooit om dit tot het bittere einde vol te houden. Nondedju zeg. En nóg eerlijker? Defunis er wel wat van af. Reizen zouchillmoeten zijn. Alleen maar blije gezichten. Onze grootste zorg zou enkel mogen zijn of we factor 15 of toch misschien best 20 op ons westersvellekemoeten smeren. Nu zie je enkel maar stresskippen. Kromgebogen boven hun GSM. Om mails te checken. Om reservaties tecancelen. Om last-minute de hele planning weer om te gooien. Om nieuws-sites af te schuimen, op zoek naar wat bruikbare info. En klopt die info dan wel ? En het is ook niet simpel om de ernst goed in te schatten. Vanop afstand al helemaal niet. Tot u spreekt precies een telewerker. Ik ben helemaal mee met mijn tijd. En dan elke morgen weer die mini-hartaanval bij het checken van deBelgischegazet: wat is 't nú weeral ? Ze lezen hier in Cambodja ook wel die gazet, hé! En ze volgen hier ook met de nodige argwaan wat zich op Europese bodem afspeelt. Na de Chinezen, zijn de Europeanen nu de boeman. 't Moest er ooit van komen. Enfin. De gal is eruit gespuugd. 't Moest er ooit ook van komen.

Positieve noot: ik zit alvast inCambodja,het land van waar mijn terugvlucht vertrekt.Op advies van reisorganisatieConnections: rond de deur blijvenin afwachting van nieuws over een vervroegdevlucht.De stad van waar die vluchtzou moeten vertrekken,SiemReap,aan dat traject begin ik subiet. Ook al was dit pas voor volgende week gepland. Toch al een kleine knoop doorgehakt dus: de plannen voor de rest van het land liggen in de vuilbak. Zelfs niet eens tot in de vriezer geraakt. Is dat erg? Nee. Jammer? Dat dan weer wel. Zó ver zijn we dan toch in elk geval. Wachten op een definitieve nieuwe vertrekdatum. Wellicht niet meer dit weekend. Mogelijks wordt het maandag. Maar 'jullie' slapen als ik wakker ben en omgekeerd. Dus dat duurt wel even. Een hoop administratie en over en weer gebel om al bij al een paar dagen vroeger naar huis te kunnen komen.Maar ik bendusstand-by. U vraagt, wij draaien. In afwachting zweten we het hier wel uit. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb het graag warm. Dus dat komt dan weer goed uit.

Wat ik me intussen afvraag. Als ik thuis mijn colère op iemand zou willen uitwerken, op hoeveel mensen tegelijk mag dat dan? En hoe ver moeten we dan van mekaar af staan? Kletsen uitdelen mag ook niet, zekerst? Of met een handschoen? Bokshandschoen ?

San