Woensdag, 25maart@ alle (on)geruste zielen die me stilaan al thuis hadden verwacht en ondanks jullielockdownal opgemerkt hadden dat er maar weinig beweging kwam in mijn rolluiken: plannen zijn er om gewijzigd te worden. Mijn voorlopige nieuwe thuis ligt tegenwoordig in Cambodja.Stuckin Cambodia dus. Het zou de titel van een spannende thriller kunnen zijn. Ik voelde de bui al een beetje hangen. Kort na het posten van mijn vorig verhaal kreeg ik de kouwe douche keihard in mijn nek : mijn vervroegde vlucht werd geannuleerd. Enkele uren vóór het geplande vertrek. Shithappens. Ook een 2de poging totherboekingis intussen op een sisser uitgedraaid. Wat betekent dit concreet? Welja, op eigen initiatief of middelen nu thuis geraken is uitgesloten.De landsgrenzen zijnzo goed alsafgesloten.Iedere nieuwe reservatie wordt systematisch een dag later opnieuw geannuleerd. De beruchte processie vanEchternachdus: één ?stap vooruit, twee achteruit. Bovendien zijn de medische voorwaarden om hier een vlucht te mogen nemen onrealistisch, en de spelregels veranderen dagelijks. Ik bespaar jullie de details.

Mijn lot ligt nu in handen van de Belgische Ambassade die - samen met andere Europese landen - inspanningen en pogingen doet om de gestrande dutsen te repatriëren. Voorlopig zonder succes voor mij, maar ik blijf erin geloven. Ik sta op de wachtlijst. Ik wacht dus. Ik heb toch tijd. Ben tenslotte officieel nog steeds op vakantie. Ook al is het vakantiegevoelnumijlenver.?

Intussen ben ik als een gek met de busnaardehoofdstadPhnom Penh gereisd.Busritje van 6u lang.Op verzoek van de Ambassade.Als een gek, want de sluiting van de provinciegrenzen hangt nu als het zwaard vanDamoclesboven onze kop. Ook dat nog.Maar ik ben waar ik moet zijn.En hier blijf ik dan ook.Noodgedwongen.Chill. Relax.Niets gebeurd.

@ de collega's : maandag op het werk verschijnen is dus al helemaal en helaas geen optie meer. Wanneer dat wél zal zijn, is nog een groot vraagteken voor mij. Niet de eerstvolgende week, vermoed ik. Vrees ik eigenlijk ...

Intussen vul ik mijn dagen met mails checken, 's nachts berichten en telefoons van bezorgde zielen beantwoorden (tijdsverschil!), de ambassade stalken, onrealistische verzekeringsattesten opvragen, ze uiteindelijk krijgen, en ze dan toch weer niet meer nodig hebben,COVID-19-tests laten uitvoeren... en alles is dan maar 72u geldig, dus na 3 dagen terug naar af. Deprimerend en hilarisch tegelijk.

Maar het is hier lekker warm, ik mag ongehinderd naar buiten- mét mondmasker weliswaar-ook al valt er hier geen sikkepit meer te beleven. Wij, Europeanen, zijn de boemannen. De oorzaak van alle Corona-miserie (over de Chinezen wordtintussenin alle talen gezwegen). Er wordt in een boog om ons heen gelopen, alsof we lepra ofzo hebben.De boze blikken horen erbij.Mijnin allerijl gekozen hotellekehoudt de deuren nog even open – gelukkig maar – en links en rechts is nog eeneetkraampjeopen. Ik hebdusnog een dak boven mijn hoofd en kan af en toe een komrijst ofnoodlestussen mijn kiezen wringen. Alles beter dan niets. Maarde solidariteit onder de Europeanen isimmens. Ook niet onbelangrijk.We zitten ten slotte allemaal in hetzelfde schuitje.

Ik hou jullie verder op de hoogte, van zodra ik meer duidelijkheid of nieuws heb. Fingers crossed dat dit sneller is dan dat het er nu naar uitziet.

Zorg goed voor mekaar. Ik kan me nog niet half voorstellen hoe het daar bij jullie aan toe gaat. Ondanks de vele berichten van het thuisfront.

Ik trek mijn plan hier wel nog even. No worries.

Dit was meteen ook het einde van deze blog. Over en uit. Denk ik... Mijn kop staat er even niet naar...

Tot in België! Vroeg of laat zit je hoedanook toch weer met mij opgescheept. Of ik met jullie. Vanzijneigens da.

x