Vrijdag, 27maart.Eenbezorgde mail van het werkfront. Van Ludo. Ik geef hem een laatste stand van zaken. Op dat ogenblik ziet het er nog steeds niet goed uit. Nog steeds ‘Stuckin Cambodia’. Wanneer hij me zal terugzien? Ook voor mij is dit nog koffiedik kijken. Over enkele dagen? Weken misschien? Geen kat die het weet op dat moment. Op dat ogenblik ben ik al met enkele andere reizigers aan het uitkijken naar een appartementje. Om de kosten te delen. In geval van het gevreesde doemscenario dat het luchtruim wordt afgesloten en we moeten wachten tot alles achter de rug is vooraleer we terug naar ons thuisland kunnen vertrekken. Allemaal heel onwezenlijk. Maarozo-realistisch opdatmoment…

Zaterdagavond,28 maart. Eendringendemail van de Belgische Ambassade :morgenword ikom klokslag 12u in de luchthavenverwacht. De Duitse Ambassadezal2 repatriëringsvluchteninleggenmettussenlanding in Doha (Qatar) eneindbestemming Frankfurt. Hoe ik van daaruit thuis geraak is een zorg voor later. Geen zorg eigenlijk. Als ik al in Europa geraak, ben ik al content. Ik ga desnoods te voet naar huis. Enige voorwaarde :de Duitsers hebben voorrang. Pasals er een plaatsje over is, mag ikmee.Stand-byblijvenin de luchthavenis – opnieuw – het kernwoord in de mail.Ik lees en herlees de mail –in de 3 landstalen – en lees overal hetzelfde. Ik kan mijn ogen niet geloven, maar durf het thuisfront nog niet op de hoogte brengen van dit sprankeltje hoop. De plannen zijn hier al zoveel veranderd. Ik wacht er nog liever wat mee. Ons ma staat mogelijks maar één slapeloze nacht meer te wachten.Stel je voor.

Duim met me mee !

x