Welkom op mijn Reisblog!

Sabaidi,
Suostei,

Donderdag 25 juli 2019. België kreunt onder een ongekende hittegolf. Een memorabele dag, mag je dus wel zeggen. Stiekem hoop ik een beetje op een nieuwe editie hiervan dit jaar. Al weet je in dit apenlandje maar nooit. Ik neem alvast geen risico. Mijn eerste – en hopelijk niet laatste – zomer van dit jaar begint dit jaar voor mij op zondag 8 maart. Op 9 maart eigenlijk. Want die eerste dag wordt het nog even klappertanden daar hoog in de lucht. Een jaartje zonder ‘jaarlijkse’ reis. Het kan blijkbaar. Aangenaam kon ik het wel niet noemen. Een soort van ‘fantoompijn’ zou je het kunnen noemen. Maar figuurlijk dan. Mijn armen en voeten hangen er nog allemaal netjes aan. Nu toch nog. Maar méér hierover verder in dit verslag. Tijd dus om de opgelopen schade in te halen. Niet één, maar twee landen komen deze keer aan de beurt. Dit alles netjes samengeplooid in een drietal weken. Het zal een rush worden door twee landen waar de tijd even heeft stilgestaan. Maar twee landen met een historisch verleden om ‘U’ tegen te zeggen. En waar alweer een taaltje zal gebrabbeld en geschreven worden die mijn tenen zullen doen krullen. En mijn haar. Door de warmte. De vochtigheid ook wel. Het kan mij geen zak schelen.

Ik kan nog wel even rond de pot blijven draaien. Al is het woord ‘pot’ – de naam ‘Pol Pot’ eigenlijk - hier niet eens zo slecht gekozen. De Cambodjaanse Hitler, zeg maar. De freak die enkele decennia geleden een ongekend schrikbewind heeft gevoerd in mijn 2^de bestemming. Woorden als “genocide”, “de Rode Khmer” en “The Killing Fields” klinken u ongetwijfeld bekend in de oren. Een dieptepunt in de plaatselijke geschiedenis. Hij heeft er zijn sporen danig achtergelaten. Zelfs nu nog. En landmijnen. Die ook. Zo’n 6 miljoen zouden er op vandaag nog liggen. Verspreid over het land. Ik hoop u over een kleine maand dus niet te hoeven te vertellen hoe die bewuste ‘fantoompijn’ dus aanvoelt… Al is er volgens de boekskes eigenlijk weinig reden tot bezorgdheid of paniek. Ik citeer : “Als men als toerist op de voorgeschreven paden blijft, kan er weinig gebeuren.” Ik vind ze wel. Die voorgeschreven paden. Ook al ben ik geen toerist. Maar een reiziger. Hoe vaak moet ik het nog zeggen… Enfin.
Maar geen dieptepunt zonder hoogtepunt: het wereldberoemde 12^de-eeuwse tempelcomplex Angkor Wat. Dat zou het moeten worden. Nog zoiets dus om naar uit te kijken. Iets met muziek en oren… Me happy. Maar da's pas voor het allerlaatste traject van de reis.

Cambodja dus. Dat is het geworden. Of Kampuchea voor de gelegenheid. Anders blijf ik – na Cuba, China en Costa-Rica - toch maar weer hangen bij die 3^de letter uit het alfabet. En geen 2^de bestemming, zonder 1^ste. Ik sla eerst mijn vleugels uit in Laos. Het land waar alles lekker chill en relax zou moeten zijn. In voorwaardelijke wijs. Want buurland van China. U weet wel: iets met Corona ofzo. Ik kan dat woord niet meer horen. Maar écht niet hé. Neerschrijven lukt nog net. Hoedanook : op dit eigenste ogenblik geen melding van geannuleerde vluchten. So far, so good. Nu moeten ze er ook niet meer mee afkomen. Er is geen ruimte voor een plan B in mijn koppeke. En voor doem- of rampscenario's al helemaal niet. Laos dus : een paradijs voor de natuurliefhebbers zowaar. Vandaar wellicht ook dat je er met ‘kip’ moet betalen. De plaatselijke Euro’s welteverstaan. Niet de beestenboel.

Zo, u bent weer helemaal mee. U weet intussen wat u te doen staat? Gegevens achterlaten op de mailinglijst en vanaf dan lekker meegenieten. En laat ons er vooral geen monoloog van maken. Uw stem telt ook. Vanzijneigens da.

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

San